ROLI I NJERËZVE TË MËDHENJ NË ZHVILLIMIN E GJUHES DHE TË KOMBIT… Nga Afrim Caka Gjakove.

ROLI I NJERËZVE TË MËDHENJ NË ZHVILLIMIN E GJUHES DHE TË KOMBIT

Fadil Hoxha për kohën ishte dhe mbetet hero kombëtar. Ai zë një vend qendror në radhët e kësaj hyllësie të ndritëshme bijsh të nderuar të Atdheut tonë. Fadili i përket atij brezi burrash me aftësi të rralla, që u shqua në fushën e mendimit përparimtar shqiptar dhe të veprimit të vendosur atdhetar, që me tërë qenien dhe shpirtin e tij iu përkushtua luftës për çlirimin, bashkimin e kombit shqiptar. Për tradhtarët ishte koler, për ne ishte lis që nuk rrëzohet.

Fadili, kurrë nuk iu friksua vdekjes, por kishte droje nga procesi i saj, pas luftës së fundit. Sukseset e mëdha të çdo qytetërimi janë realizuar gjithmonë nga një numër i vogël komandantësh e mendjesh të ndritura. Thelbi i rolit të tij. Fadili sentetizon të gjitha përpjekjet mendore të një race të caktuar për të qenë luftëtar i lirisë. Shembuj të nxjerrë nga historia e tij. Roli politik i Fadilit të madh. Ky mishronë idealin predominues të racës gjakovare e shqiptare. Ndikimi i njerëzve të mëdhenj që kanë vajtur nga halucinacionet. Luftëtarët gjenial shndërrojnë historinë. Fanatikët e nacionalizmit dhe ata vuajnë nga halocionacionet bëjnë historinë kombëtare.

Ndoshta ju lexues do ta shihni shkrimin tim jo si të ekzagjeruar. Por unë nuk do të guxoja vetëm t’ju ilistroja bindjen time duke ju treguar një rrëfenjë të vjetër dhe pastaj t’ju lë të komentoni çfarëdo që të deshironi.
T’i ndryshosh të gjitha këto është një punë e shumë e vështirë. Do të duhej që para së gjithash të ndryshohej edukimi ynë, që është për të qarë hallin. Ai u heq çdo iniciativë e çdo energji negative bile edhe atyre që e kanë atë të trasheguar nga babai. Ai shtonë tek të rinjtë çdo iniciativ, çdo shkëndijë të veprimtarisë së tij luftarake dhe si udhëheqës intelektual duke i dhënë kombit si të vetmën ideal kombëtar i cili duke mos këkruar asgjë përveç kujtesës historike e cila të çon atje që zhvillimi mendor ku nuk zhvlerësohet.

Ky dobësim i karakterit dhe kjo paaftësi e qytetarëve për të drejtuar vetvetën si dhe indiferenca egoiste e kësaj historie-politike shpjegonë atë mbrapështi që e ndiejnë shumica e shqiptarëve, historianëve të Dardanisë për të jetuam nën falsifikimin e historisë ditore nga depozitimi ashtu edhe nga anarkia e disa akademikëve. Çezarizmi i shekujve të lashtë shfaqjen e të cilit historia e sotit e ka parë gjithmon në të gjitha librat e pas luftës ‘99 po “gëzon” një evulocion të ri negativ nga pushteti autoritar i pushtuesit, po mundohen t’ia impononte popullit një matje tjetër të historisë.
Nëse historiagrafinë për ne do ta shkruajnë ato duar, që kanë hartuar e po hartojnë elaborate për demarkacionin dhe shërbëtoret e tyre shqiptarë, ai do të jetë armik e tradhtar i popullit. Trilloheshin rrëfime, histori në të cilat historia e Luftës së Dytë bëhej i zi – futë. Ky portret i ri duhej t’i imponohej edhe Dardanisë, në menyrë të pahetueshme, para se të dilte në sipërfaqe. Dhe, mjerishtë, kështu ndodhi. Heronjtë e djeshëm, thonë se ishin të rrejshëm, ndërsa të sotit janë vërtetë..!

Qysh kur ndërgjegjja kombëtare u coptua nga tradhtarët, jataganët, jeniqerët e naçallmikët, feja ka qenë arma kryesore në duart e të huajve të interesuar për të shkulur nga rrënjet idenë e një atdheu shqiptar. Në planë të parë në këtë drejtim qëndronin dy shtete që kishin parim zyrtar dominimin e fesë mbi kombësinë, Perëndoria Osmane dhe Serbia, të cilat pikërisht në fillimet e shekullit XX arritën paradoksalisht të mohonin qenien e një kombi shqiptar. Këto dy shtete, armiqë shekullorë, pajtoheshin ngaherë mes tyre vetëm në një pikë, në luftë kundër nacionalizmit shqiptar.
Padushim se Rezuluta e Konferencës së Bujanit është vepër e Fadil Hoxhës si njëra ndër ngjarjet më të rëndësishme të historisë tonë moderne dhe si një nga pikat më të ndjeshme e më të rëndësishme, përfaqësuese dhe garantuese të kohës së LDB, të firmosura nga figurat kryesore të LANÇ të Dardanisë, unikate për nga vlerat dhe orjentimet e përspektivës së saj, për historiagrafinë serbe dhe politikën gllabëruese të ish-xhandarit mendor e politik të ish-Jugoslavisë – Serbisë e Maqedonisë, ishte thembra e Akilit dhe Porta më relevante për të drejtat historike të shqiptarëve dhe të Dardanisë.

Ajo çka është për habin më të madhe te çdo mendje e kthjelltë shqiptare dhe çdo ndërgjegje që mbështet në vlerat kombëtare e historike të popullit shqiptar është paradoksale se pikërisht kjo ngjarje, nënshkrimet e miratuara aty nga patriotët e një Lëvizje Antifashiste (siç kishte edhe në shumicën e vendeve të Evropës gjatë LBD), të atakohet nga disa inkompetentë për vokacionin e tyre profesional. Në mesin e tyre padyshim dallohet analfabeti Sabri Maxhun Novosella, (nxënës i Nexhmije Hoxhës, Xhonglini), bisnesmen, hajdutë, mashtrues shumëpërfolur kosovarë e më gjerë dhe Gani Mehmetaj, të cilët duke u munduar të vënë “themelet integruese e falsifikuese” të studimeve hiç më pak të historisë moderne të Dardanisë.

Mund të thuhet se tre cilësi ishin sidomos vendimtare për Fadil Hoxhën politikanin e kohës: ndjenja e përgjegjësisë ndaj atdheut, maturia, zgjuarësia dhe guximi… Kështu kur të ketë kaluar epoka e rraskapitjes, e deskretituar do të jetë paqja dhe jo lufta e kjo është një pasojë e etikës absolute. Fadil Hoxha, ose më qartë luftarë i madh i “Luftës Nacional Ҫlirimtare” në rolin e Komandantit të Përgjithshëm në krah edhe të luftarëve tjerë, i njohur edhe nga shqiptarët më vonë si hero i popullit. Është akoma një kohë e sotit “liberalizimit kulturo-historike” dhe akoma nuk kishte filluar goditja vdekjeprurëse ndaj Fadilit dhe Gjakovës në Dardani nga heronjtë e shpifur si Hashimi, Veselët etj., në vendin më të izoluar ndoshta në të gjithë botën. Kështu dhe në këtë menyrë, ne vetë e çojmë në mullirin e dreqërve, të cilët, si zakonisht gjithmonë e shfrytzuan naivitetin tonë.

Pasioni në sensin e objektivitetit: përkushtimi pasionant ndaj një kauze, ndaj atdheut dhe flamurit kombëtar, që është urdhëruesi i saj. Sepse pasioni i pastër, sa do i kulluar që të përndihet sigurisht që mjafton për ta njohur karakterin e Fadilit, guximin e një politikani, luftarin e lirisë të Luftës së Dytë Botërore, Fadil Hoxha komandantë. Ai u bë politikan, nëse pasioni, si shërbim ndaj një kauze, u bë si një yll drejtues vendimtar të veprimtarisë Antifashiste edhe përgjegjësinë përkundrejt pikrisht ndaj kësaj kauze kombtare. Dhe për këtë ai kishte të gjitha cilësitë vendimtare psikologjike e kombëtare dhe një nga ato cilësi, kultivimi i të cilave tek brezi i ri intelektualëve tanë që duhet t’i dënojë ata politikan të rinj për paaftësi politike, servilizëm e tradhti kombëtare…

Kush do që të mirret në përgjithsesi me politikën dhe kush do për më tepër që ta ushtroj politikën si profesion, duhet të jetë i ndërgjegjshëm për ato paradokse etike dhe për përgjigjsin e tij se çfar mund të bëhet ai vet nën trysnin e këtyre paradokseve. Fati tragjik i patriotëve shqiptarë mjerisht përsëritet periodikisht. Fadili, komandantë i zgjuar dhe i ndjeshëm bëhet fuqi, burim i energjisë kolosale, një motor i vërtetë. Ai kishte mendje, ai kishte dashuri ndaj atdheut, intuit, largpamësi, aftësinë për të parë thelbin e gjërave.

Fadili i bekuar nga Perëndia për të jetuar i lirë.
Një burr i pashoq dhe komandantë i veçuar. Njëri ndër luftarët e parë në Dardani gjatë Luftës, i cili, porsi tempullar fisnik: triumfalisht hyri dhe shkelqeu në arenën e luftës së Dytë dhe doli fitimtar. Sikurse Skënderbeu edhe luftar, Fadil Hoxha dhe ndjenja e fuqishme kombëtare, së bashku me kontributin e dhënë në fushën e Luftës dhe të politikës e bën që ky njeri veçan prej një personaliteti dhe komandanti të njohur gjithandej, të mbetet vula dhe pavdekësia e tij tashmë e stampuar në historinë e luftës shqiptare. Fadili, ishte dhe mbeti një nacionalist i cili pa dyshim e pasuroi pjesën më të ndritëshme në gjerdanin e Luftës sonë kombëtare.