Tri urat e shenjta mbi lumin Drin!

Gani MEHMETAJ

Legjenda për Urën e Shenjtë (Fshajtë) mbi Drinin e Bardhë në mes të Gjakovës e Rahovecit, të katundi Fshajë është motërzimi i legjendës për Kështjellën e Rozafës në Shkodër. Është vështirë të thuhet cila legjendë lindi e para, e cila e dyta, ashtu sikurse nuk përcaktohet dot, u ndërtua Kështjella e Rozafës, para Urës së Shenjtë apo Ura e Shenjtë u ngritë para Kështjellës së Rozafës.
Tre vëllezërit, që e ndërtonin urën ditën, ndërsa natën ua rrënonte dikush, ranë në pikë të hallit, derisa nuk u tha një plak se pa fli ura nuk bëhet. Legjendën më tutje e din të gjithë. Gruaja e shtruar, e ndershme, shenjtore, e vëllait të vogël, atij të mirit, të ndershmit, të besës, punëtorit, u flijua në këmbët e urës, ashtu sikurse u flijua shkodrania në themelet e kështjellës së Shkodrës. Dhe mbi urë kaluan shumë karvanë, njerëz me halle, ushtri, të mira e të këqija. Të gjithëve legjenda ua bëri me dije se në këmbët e urës është një nënë që u flijua, ndërsa e kishte foshnjën e gjirit.
Grykën e Urës së Shenjtë e ndjek edhe një mit tjetër, shumë më i vjetër, mit që lidhet me përmbytjen e madhe. Ma kanë përsëritur katundarët e komunës së Gjakovës nga Botusha në Gexhë e tutje në Baballoq; e kam dëgjuar në fëmijërinë time në Pejë e rrethinë. Sipas kësaj legjende, kur u ça shkëmbi të katundi Fshajë, pas përmbytjes biblike, a mbase ndonjë përmbytje më të hershme, uji që e mbulonte Pejën deri të Ujëvarja përtej Grykës së Rugovës, u tërhoq, kështu që Rafshi i Dukagjinit nga liqe u bë tokë pjellore me fusha e male.
Ura e Sakarnicës quhet ura tjetër po mbi lumin Drin, disa kilometra më tutje, në fund të katundit Rogovë të Hasit. Urë e Shenjtë- Sakarnica (nga latinishtja sakrum, e shenjtë, fli), është trajtë e latinishtes vulgare që ka mbetur edhe si emërtim deri në ditët e sotme. Edhe ajo e bartë paralelisht emrin e shenjtërisë-flijimit dhe emrin e katundit.
Ura e Sakarnicës ishte më e gjatë, rrjedhimisht edhe më e madhe se sa ura e Shenjtë. Sipas prof. Valter Shtyllës është nga urat më të mëdha në Gadishullin Ilirik. Pastaj nuk thuhet e rrënuan pushtuesit turq, apo e rrënoi tërbimi i lumit Drin.
Urës antikë të Sakarnicës në Rogovë tw Hasit i kanë mbetur vetëm dy këmbët gjigante, mbi pesë metra të larta, që duken si gjymtyrë dinozauri, ndërsa trupi e harqet ia ka rrëmbyer uji i turbullt i lumit gjatë shekujve. Mbase edhe rruga antike ka ndryshuar kahe, apo ka devijuar, sepse edhe atë urë do ta rindërtonin ilirët a arbërorët sikurse Urën e Shenjtë që e rindërtuan disa herë gjatë historisë.
Ura e Sakarnicës (Rogovës) ka qenë në funksion nga antika deri në mesjetën, thonë kronikat e kohës. Ka pak të dhëna për te, por legjenda për murimin është në themelin e emrit latin, ashtu sikurse duhej të ishte sipas legjendës po në këmbët e kësaj ure një grua e flijuar, sepse në të gjitha urat e kështjellat e Ilirisë e të Arbërisë një fli i forcoi themelin a këmbët e ngrehinës, të futura thellë në lymin e lumit, a në tokën gëlqerore.
Ndërkaq, qindra metra para ngushticës së Urës së Shenjtë, aty ku përfundojnë muret gjigante të shkëmbinjve, arkeologu Haxhi Mehmetaj për herë të parë ndeshi në themelet e urës të dimensioneve të Urës së Shenjtë, për të cilën nuk është ditur dhe nuk thuhet asgjë në literaturën arkeologjike. Këmbët e urës në dy nivelet kodrinore hetohen me sy të lirë në disa pika, sipëri lumit Drin, prapa Urës së Shenjt, në grykën e lumit. Ura duhet të ketë lidh Kështjellën me pjesën urbane, me tokat pjellore përtej lumit, por edhe më rrugën kryesore prapa murit shkëmbor, në rrëzë të tokës pjellore, që gjarpëron nga lidh kështjellën me Gjakovën, pa ia pasur nevojën Urës së Shenjtë.
Ura e sapo zbuluar, disa qindra metra nga ura e famshme, i takon antikës, pra, kohës së Ilirisë, por nuk përjashtohet mundësi të jetë ndërtuar edhe në parahistori. Kjo gjë duhet të hulumtohet, sepse sipas këmbëve të ngulitura në kodrinën e shkëmbinjve gëlqeror të Gexhës nuk është më e vogël se ura e famshme.
Po ashtu, pak kush e di, pos vendësve se sipëri Urës së Shenjtë, në një kodrinë me lartësi mbidetare 650 metra gjendën themelet e një kështjelle ilire të kohës së bronzit e të hekurit, mbi themelet e të cilës në antikitet u ngrit një fortifikim. Kështjella nuk ishte vetëm fortifikatë malore, as vetëm roje e Urës, përkatësisht e dy urave, Kështjella ishte në funksion të një qyteti a të një qyteze.
Kur zbret kodrës së rrëpinjtë nga ana e katundit Gexhë, buzë lumit, ende mund të ndeshën gjurmët e zbehta të një banje, të cilat supozohet se i kanë përdorë banorët e kështjellës, apo vendësit. Hamendësohet, sipas gjurmëve të gjetura të materialit arkeologjik se jashtë kështjellës kishte vendbanim antikë. Kështjella e Gexhës duhet të hulumtohet, sepse ka disa shtresime arkeologjike.

Në anën e kundërt në katundin Gramaqel që është në kufi në mes të Komunës së Gjakovës dhe të Komunës së Deçanit, mbi një kodër të cilën vendasit e quajnë Jagoz, ndodhen varrezat e vjetra katolike rreth njëmijë e gjashtëqind vjeçare dhe gjurmët e një kishe të antikitetit të vonë. Në këto varreza ka vazhduar varrimi edhe ne mesjetën e hershme arbërore.
Në kohet e reja, në varrezat e vjetra ka ndërhyrje, kanë vazhduar varrimet e reja katolike. Poshtë varrezës në një luginë fushore buzë anën se majtë të përroit gjendet vendbanimi i madh i antikitetit. Por të gjitha këto kërkojnë hulumtime e gërmime të kujdesshme, veçmas aty ku nuk janë dëmtuar dhe aty ku nuk pati ndërhyrje.

 PËR ARTIN NË LËVIZJE.

… kështu e ndieni më afër atdheun.
Njëzet e tre prilli 2017 shënoi një ngjarje shumë të rëndësishme në lëvizjen shoqërore e kulturore të komunitetit shqiptar në veri të Italisë. Në mënyrë sintetike do të përpiqem të pëmbledh vlerat që u shpalosën në edicionin e dytë “Arti në lëvizje”.
1 . Aktiviteti u ideua dhe u realizua më së miri nga bashkëpunimi mes Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve në Itali dhe shoqatës serioze InterAction. Grupi i punës u mblodh disa herë për të diskutuar, projektuar e parapërgatitur në çdo detaj atë që do të realizohej më 23.04.2017 në sallën e CGIL në qendër të qytetit Brescia. U tregua kujdes që të ftohen përsonalitetit më në zë të artit, të arsimit e të kulturës sonë që zhvillojnë veprimtaritë e tyre krijuese në emigrim. U ftuan veprimtarë nga shumë shoqata në zonë e më gjerë, drejtues institucionet e Shqipërisë e Kosovës që ushtojnë veprimtarinë e tyre në Milano, si dhe personalitete jashtë Italisë. Me shumë vëmendje u rregulluan stendat me materiale të ndryshme artistike e etnografike, për t’i dhënë mjedisit frymën e atmosferën festive, jo vetëm argëtuese. Pati një merak se skena është pak e vogël. Tashmë këtë merak nuk e ka askush, pasi vlerat që u manifestuan në të ishin vërtet të mëdha.
2 . Në këtë aktivitet morën pjesë veprimtarë të interesuar nga zonat përreth, nga Verona, Mantova, Bergamo, Lecco, Milano, Torino, Piacenza, Genoa, Siena, Firenze, Arezo, Roma, Ancona, Reggio Emilia, Bologna, Padova, Treviso, Trento … Pati nga ata që kishin ardhur nga Austria, Greqia, Gjermania e nga trojet tona, nga Kosova e Shqipëria. Kështu u arrit një pjesëmarrje si rrallë ndonjëherë. Impresionues ishte numri i individëve, por edhe shoqatave dhe grupeve (18) që mbështetën këtë veprimtari, duke dhënë direkt ndihmesën e tyre të çmuar.
3 . Një vend të konsiderueshëm zunë vetëprezantimet e shkrimtarëve dhe artistëve, të cilët dolën para publikut me një autobiografi dhe përshkrim të shkurtër të rrugëtimit të tyre në botën e artit të fjalës së bukur. Duke iu shmangur një prezantimi skeptik, autorët u përqendruan më shumë në motivacionet dhe klithmat e brendshme që i shtynë të nisin maratonën. Realiteti e epokat, lirkat e, sidomos, përmallimi janë tre planet ku rrugëton arti letrar i artistëve emigrantë. Pa harruar dramën kombëtare që Europa i shkaktoi popullit tonë para më shumë se një shekulli. Prekëse shumë poezi kushtuar vendlindjes, Çamërisë, Kosovës … I priti me shumë dëshirë auditori poezitë e recituara dhe përmes duartokitjeve u shpreh respekti i ndërsjelltë e admirimi për artistët tanë që pasqyrojnë fytyrën e pastër të shqiptarit.
4 . Një nga artet më të lashta, është vallja. Ajo është komunikim, rit, lutje, përjetim … Vallet tona i kanë rrënjët thellë në gjenezën e historinë e popullit tonë, pasi kanë qenë bashkudhëtare në sfidat e jetës, por dhe në gëzime e triumfe. Të pranishmit pritën me shumë interes dhe morën pjesë shumë nga salla në ritmin e valleve që luheshin në skenë. Tashmë, vallëtarët e kanë perfeksionauar interpretimin dhe kanë marrë edhe konfidenca me publikun. Larmia e valleve e shoqëruar me larminë e kostumeve tradicionale të thuajse gjithë trevave shqiptare sollën në skenë dinamizëm e atmosferë gëzimi. Befasi e këndshme ishte kur një grup vallëtarësh italianë (për të cilët kam shkruar një herë tjetër,) interpretuan bashkë me vallëtarët tanë vallet tona. Kjo përcolli një ndjesi respekti, sepse është një tregues se shkëmbimet e ndërthurjet e kulturës dhe traditave mes dy popujve çojnë drejt vëllazërimit.
5 . Me interes u pritën edhe prezantimet e artistëve që komunikojnë përmes ngjyrës dhe formës. Arti që lindi që në kohët parahistorike ka të përbashkëtat dhe veçantitë e veta në popuj të ndryshëm. Populli ynë ka nxjerrë artistë të mëdhenj në artin e pikturës dhe ka krijuar një traditë me baza. Por kushtet e reja që u krrijuan pas valëve migratore, nxorën në arenë artistë të rinj që kanë studiuar në akademitë e arteve në vende të ndryshme të botës dhe me punë e vullnet kanë profiluar individualitetin e tyre të spikatur artistik. Përmes filmimeve e demostrimeve sollën punime e përvoja, ku ra në sy lëvrimi i pikturës konceptuale. Në këtë kontekst, dëshiroj të përmend edhe një vajzë të pasionuar për artin e fotografisë, e cila kishte fituar edhe çmime prestigjoze në disa vende të Europës.
6 . Domosdo, e pranishme edhe kënga. Të pranishmit kënduan dhe duatrokitën bashkë me këngëtarët që dolën në skenë. U kënduan këngë kushtuar emigrimit e këngë të përpunuara. Një ndjenjë të veçantë solli një djalë i ri italian që shoqëroi me muzikë jo vetëm këngëtarët, por edhe disa recitime, të cilave u përshtati tinguj në passfondin e poezive. Pati rast kur si muzikë shërbeu stuhia e duartokitjeve që shqëroi një këngë të njohur për dëgjuesin.
7 . Piroteknika e ngjyrave të kostumeve popullore të traditës sonë, të veshura nga vashat tona, por edhe ata të ekspozuara në stendat anash në sallë, me larminë e koloritin e ndezur krijuan atmosferë elektrizuese që na shoqëroi gjithë kohën. Gjatë prezantimit të kërcimtarëve, u prezantua edhe treva nga vinin kostumet që kishin veshur. Në tavolina ishin ekspozuar edhe disa punimi zbukurimore artizanale të punuara nga duarartë të emigruar nga trojet shqiptare. Këta dëshmi të etnografisë sonë na shoqërojnë edhe larg vendlindjes.
8 . Në këtë manifestim kaq të bukur, i veçantë nga përmasat e i pasur në vlera kulturore, morën pjesë përfaqësues nga Konsullata e Kosovës në Milano dhe nga Ministria e Diasporës e Republikës së Kosovës. Tamam histori e bukur emigrantësh. Edhe Zëvendësministri i Diasporës Janez Frrokaj e quajti veten të përfshirë në valët historike të emigrimit. Me emocion më tha para se doli në skenë, se është biri i një familje nga Kaçinari i Mirditës që kishte emigruar në Kosovë para rreth tre shekujsh dhe akoma nuk është shuar ajo dritë që lëshon flaka e mallit për trojet e të parëve. Kur mori mikrofonin për përshëndetjen e rastit, citoi këto fjalë:
– Vazhdoni në këtë formë, se kështu e ndieni më afër atdheun.

Unë biri yt Kosovë, të rraha ! !

shkruan Fahri Xharra

Unë biri yt, Kosovë, t’i njoh dëshirat e heshtura,
t’i njoh ëndrrat, erërat e fjetura me shekuj,
t’i njoh vuajtjet, gëzimet, vdekjet,
t’i njoh lindjet e bardha, caqet e tua të kallura;……jo , nuk t`i paskna ditur as dëshirat e heshtura,as ëndrrat e fjetura me shekuj sepse
Unë biri yt, Kosovë,
t’i njoh vuajtjet, gëzimet, vdekjet,
t’i njoh lindjet e bardha, caqet e tua të kallura;
ta di gjakun që të vlon në gji,…..unë ta mohova Idriz Seferin , unë ta mohova grykën e Kaçanikut , unë të mohova të tërën. Mendoja që ta di gjakun që të vlon në gji ; por jo më duket që ishte një gurrë uji. Unë biri yt, Kosovë,
ta di gjakun që të vlon në gji,
dallgën kur të rrahë netëve të pagjumta,
e të shpërthejë do si vullkan, … dhe ai vullkan ishim ne, disa të birtë të shekullit të ri
Unë biri yt , Kosovë
më mirë se kushdo tjetër të njoh, Kosovë,
Unë, biri yt…….por jo , paskemi qenë gabim sepse….” ata qe kan vendosur te behen vegel qorre ne shërbim te terrorizmit,ja kanë falur shpirtin dhe kombin djallit!Gjer sa te arrijnë ne theqafje,këtyre trushperlarve nuk ka kush i kthen ne rrugë te mbar!Te kujdesemi për rininë që ende ka mundësi te mos u lehen ne dua te kriminelëve terrorist pavarësisht kujt i takojnë!Mbi te gjitha është kombi Shqiptar
“Kam thënë,dhe prapë them, se e di mirë se çfarë kërkonte Serbia,por nuk e kam ditur se pas asaj që pësuam nga serbët,do të vendosim vet për fatin tonë,natyrisht jo kështu me terrorizëm të disa shqiptarëve, ….
Unë biri yt , Kosovë , nuk e kam ditur që…
Plagos qiellën, e shpon tokën,
i shkyn horizontet e bardhë, zhvesh natyrën, ia heq kotllën.
Kult’ i tij kult i zhveshun! Nuk ia bren ma trutë enigmi
e varros, mbi varr ia vë një shej përbuzje o nderimi
. Mos bre ! Unë jam biri yt , Kosovë!
Mbi kështjellat mijvjeçare qëndrojnë sorrat e smueme,
krahët i kanë varë pa shpresë simbojt e shpresave të humbune
me klithma të dëshprueme bajnë fjalë mbi jetë të pëmdueme,
kur kështjellat mijvjeçare si xhixha shkëlqejshin të lumtuna.
Unë biri yt, Kosovë, t’i njoh dëshirat e heshtura,
t’i njoh ëndrrat, erërat e fjetura me shekuj,
t’i njoh vuajtjet, gëzimet, vdekjet,
t’i njoh lindjet e bardha, caqet e tua të kallura;……”
problemet e përkufizimit të identitetit të rinjve shqiptarë, që jetojnë në Austri.
Shkëlqen shejtnia mbi zhguna dhe ndër mjekra të të të pa feve
O, sa engjëj të bukur përpara derës së ferrit! ……”Çuditeshim,madje reagonim ashpër, kur serbet shqiptarët /NEVE/ i/na quanin irredentistë,separatistë dhe terroristë. Thoshin,pra serbët,para se të bëhej luftë dhe Kosova të shpallte pavarësinë, se Kosova paraqet rrezik për paqen dhe sigurinë në Ballkan. Kjo që disa vite po ndodh me Kosovën,…është një pasqyrë,vërtet trishtuese,por njëkohësisht edhe shpirtkënaqje për shumë kë, të cilët edhe ata,në forma,me gjithfarë mjetesh dhe financa të mëdha, kanë stimuluar dhe nxitur interesimin dhe shtuar ndikim më të madh të pabesisë tek shqiptarët,me qëllim,që sa më parë të shkaktohet një destabilizim,jo vetëm në Kosovë,por edhe vende të tjera kudo ku jetojnë shqiptarët. Po shihet se uji “terrorist” po shkon në mullirin e Serbisë,dhe keqësimi i situatës në Kosovë,sidomos,asaj i shkon për shtat,dhe ëndërrohet se është një shans për rikthim të saj në Kosovë

Pse oj Kosovë! E di ti Kosovë që në vitet 1998-1999 bota vajtonte per ty.?
E di ti Kosovë qe na ka humbur krenaria ? E di ti Kosovë që për pak para po të shesin? E di ti Kosovë ?……
I di ti, të gjitha por nuk flet .sepse ta kanë shterrur zërin!

Unë biri yt Kosovë ,po kam frikë për ty !

Fahri Xharra, Gjakovë.

Së bashku me Ali Podrimjen dhe Migjenin.

ARBEN RUGOVA E ARTAN NIMANI, KUJDES MOS NA VRISNI SHPIRTËRISHT. SE MJAFT NA KA VRARË SHKJAU, HAJDUTËT E TRADHTIA!

Një vështrim mbi komentin e Arbenit APO Muhamet Rugovës drejtuar në emrin tim.
Është shqetësues fakti se po i njëjti grup i cili dëshiron të “përvetësojë” figurën e Zt. Hoxha, ka urrejtje patologjike ndaj “ruralë-ve”.
O Perëndi!
* * * *

Erdhi koha e antivlerave..!
Gjakovën duhet kthyer në kulmin e saj të gjallërimit. Ne kemi një thënIE të mirë: “Ta kthejmë luftën në art. Energjia jonë duhet të jetë e pashtershme. Atëherë, çfarë presim?
Është e tepërt t’ju them se, po të mos kishim patur burra idealistë si Fadili, Dardania nuk do të ishte e lirë sot. (Këmbëtrokitje nga disa asamblistë të PDK, së). Për fat të mirë, historia nuk shkruhet me korrupsion e ulërima, po me punë dhe Fadili ka punuar më tepër e më përpara se të gjithë JU të prontos.
Ishte nje shkak i jashtëm dhe shkaku i jashtëm jeni ju dy kushërinjtë! Mirëpo gjatë ditëve një pyetje sa vinte dhe kërkonte përgjigje: Çfarë dimë ne në të vërtetë për njeriun që nuk e deshi qytetin e tij..?
Sa çudi! Arbeni dhe mentori i tij, Muhameti, na quan një grup “antikatundarë!!!”. Gati çdo fjalë apo frazë e kësaj “proze” ngërthen mjeshtërisht të kundërtat, që pasqyron njëherësh edhe kontradiktat e dramacitetin jo bashkëkohor shqiptar, pjellë e së cilës është edhe vetë Arbeni dhe mësuesi i tij, Muhameti.
Ky koment tregon hapur se Arbenët, dora e djathtë e Veselit, janë vendosur në asamblenë e Gjakovës me anë të prontos, po ngrihej e po mbahej me anë të krimit politik.
Dikur moti edhe vetë isha katundar.
Thuhet se fjala e burrit peshohet nga fjalët e jo nga injoranca e gënjeshtrat.

Një mik i imi ma dërgoi këtë togfjalësh nga reagimi i Benit, shkruar me siguri nga mentori i tij, Muhamet Rugova.
Nga i njëjti Muhamet që përvetësoi grupin e tij politik dhe e tradhtoi atë. Të kujtohet?
Cili ishte atëherë roli i tij…
Po për familjen e Ganimetes, për familjen Bakija, për familjen Lakuci, Grezda, Baruti, Vokshi, Këpuska etj., cili kishte urrejtje patologjike. Grupi apo ju! Urrejtje patologjike e veçantë, që thirreni në “ujqër të vetmuar”, si dhe radikalë të dhunshëm vendas në asamble jeni objekt i punës së suaj po aq sa edhe “antiruralë”. Një grup asamblistësh me një emër absurd pronto, si urdhri ose vëllazëria e ngatërresave në asamble, që veproni sipas një porosie ideologjike të urrejtjes, të quajtur (Identiteti Pronto) dhe ne të gjithë e dimë se është shtrembërim i pazakontë i termit histori e LANÇ të Kosovës.

Çfarë paradoksi nga kushërinjtë e ligë e banalë dhe paradoksalë. Thjesht jeni shenjat e shkatërrimit dhe i diferencës në mes “katundarëve dhe qytetarëve”. S’e kuptoj dot, nëse është shenjë e brerjes së ndërgjegjes. Apo mos, ndoshta, pa e kuptuar mirë, sot po bëheni edhe më të ligë?
Çfarë llumi, shkapërdarë jeni ju!
Cilët jeni?
Ç’njerëz, ç’komb, ç’dreq jeni, vallë, shqiptarë jo, këtë? Thashë “Shqiptarë!” Jo!
Në qoftë se para botës s’jam askushi, për dikë jam bota vetë!
O Perëndi! U rrita, u shkollova, në demonstrata, në punë, në shoqëri e në burgje me katundarë!!!
Arbeni i Rugovës , nisuni në veten e parë dhe merruni me etërit tuaj të “ballit”! Si u larguan dhe si u kthyen dhe nga kush janë kthyer nga Turqia???
Na tregoni këtë: Duhet të ndriçohet kjo enigmë…
Ju, keni deshirë të jeni servil dhe të zini ndonjë vend në parlamentin e Dardanisë. Ndërsa ky farË Artani, si një “profesor i madh”, pretendon të jetë një zotëri i madh dhe ndonjë ministër në portofolet e organizatës së tij pronto.

Po cilët ishin këta dy asamblistë PDK,së që i kishin bashkuar forcat e errësirës si një organizatë mafioze që të zhdukte tërë kundërshtarët dhe sidomos ata që bartnin vlera të veçanta intelektuale dhe morale, për të shkatërruar fatin e një historie dhe vetë Gjakovën e banorët e saj. Përçarja nuk është në modelin tim kulturor. Në historinë e Gjakovës nuk ka pasur periudhë tjetër të një shtrembërimi të tillë të bërë kundër shqiptarëve nga vetë shqiptarët si Arbenët e Artanët, si kjo e këtyre 20 vjetëve. Ky ishte gjenialiteti i vërtetë i tyre. Gjenialiteti i dy përbindëshave të së keqës…

Nuk po e mbroj Fadilin, por vlerat e tij!
Vetë jeta e Fadilit dhe vdekja e tij ishte sinonim i vetë Koferencës së Bujanit, simbol i bashkimit dhe i shansit historik, i varrosjes tragjike të një qyteti me historinë e tij; jeta dhe vdekja e Fadilit ishte një shembull në miniaturë i vetë faktit të Konferencës së Bujanit dhe për një Shqipëri Etnike. Ringjallja e tij është pjesë e pandarë e ringjalljes sonë kombëtare.
Gjakova ka shqiptarë që i japin kombit të tyre, por ka gjakovar që i japin margaritar gjithë shqiptarëve. Ishte Fadil Hoxha, ishte ndër viktimat e para të pafajshme në Dardani pas Konferencës së Bujanit. Ai ishte përfaqësues dhe ideatori i rinisë nacionaliste që morën pjesë në Konferencën e Bujanit, e cila realizoi idenë dhe përpjekjen e Bashkimit në luftën kundër pushtuesve nazifashistë, në luftë për një Shqipëri Etnike e të lirë, të bashkuar dhe demokratike. Në arritjen historike të Konferencës së Bujanit, në mbledhjen e bekuar të Bujanit kontribuan shumë gjakovarë, Fadil Hoxha, Zekirja Rexha, Hajdar Dushi, Xheladin Hana, Bije Vokshi, Xhafer Vokshi, Gani Kryeziu, Sylejman Kryeziu dhe që përfaqësonin rininë nacionaliste dhe atë nacionalçlirimtare.

Po të pyes ty Beni e mentorin tënd Muhametin, patriotë me paterica: Ku ishin etërit tuaj (“ata të ballit”), në atë kohë më 1943?
Krahas historisë, ishte e pranishme ajo që mund të quhet kundërhistori shqiptare, një lloj shansi i keq, që shfaqej në orë dhe kah të gabuar, siç ishte rikthimi i Dardanisë, nismëtar prej Serbisë e si të mos mjaftonte kjo, vazhduar prej Arbenëve e Artanëve.
Kaq do t’i duhej retorikës së Xhavitëve, Veselëve, Petritëve, Arbenëve e Artanëve dhe asaj serbe për të hedhur një hije të rëndë mbi çështjen e Luftës së Dytë Botërore sa herë që shfaqej në horizont. Vuçiq deklaroi në ditën e Europës:
“Flamuri i Kosovës nuk e ka vendin këtu!”
Shqiptarët e Kosovës ishin në anën e nazifashizmit… me siguri ka menduar për “ballistët e gjakovarë”. Kurse pezmi shekullor ndaj statusit të Fadilit, kinse i përkëdhelur shqiptar, pas pritjes me durim të orës së vet të hakmarrjes, do të ishte i mjaftueshëm për të ushqyer dufin e pafundm për poshtërim nga asamblistët e PDK,së, siç shihet në këtë Gjakovë.

Ishte një krusmë e brendshme antigjakovare, që vetëdija e disa asamblistëve gjakovarë votuan në pavetëdije, ashtu si përjetohet historia e fshehtë e Arbenëve e Artanëve, ajo zonë e turbullt, ku është vështirë të kapet me mend koha e antivlerave, nëse e ke thyer apo je thyer ti vetë prej së keqes. Ato antivlera shqiptarët me dy fytyra do t’i paguanin më pas edhe ju vetë një për një.
Gjakova nuk ka nevojë për njerëz me antivlera si Artana e Arbena. Gjakovarët kanë përpara ditë tepër vendimtare për fatin e tyre. Në qoftë se “liderët asamblistë të PDK,së, të AAK,së dhe disa të VV,së” shqiptarë e ndiejnë se janë të paaftë të kuptojnë peshën e përgjegjësisë që kanë, këta duhet t’u lënë vendin të tjerëve. Gjithmonë do të ketë gjakovarë që do ta kuptojnë më mirë këtë popull, që do të kenë më shumë dhembshuri për të, me fjalë të tjera, që do ta prijnë siç duhet për t’i mbrojtur vlerat e mirëfillta. Sa më shpejt që Gjakova e qytetëruar ta çlirojë veten e saj nga ky krim, nga antivlerat, aq më mirë do të jetë për të gjithë Dardaninë.

Unë ju korrigjoj: E tashmja dhe e ardhmja na janë ampotuar, kanë mbetur ende vetëm gjurmët e së djeshmes..?
Prof. i gjuhës e i letërsise shqipe, z. Muhamet, a mos kam bërë ndonjë gabim gjuhësor, se unë nuk jam prof. i gjuhës shqipe si JU!
Edhe bilbili i zi e ka melodinë e bukur…
Unë më me JU nuk do të mirrem!

ADUSH, ÇIFUTË DHE … KËPUCË …
Adush Civeja, 71 vjeç, ka pasur fatin që në 7-vjeçare të ishte në një klasë pilot, me nxënës shumë të mirë që ëndërronin të bëheshin gazetarë, inxhinierë, arsimtarë, sportistë, që merrnin vetëm pesa në mësime, kaq shumë pesa, sa Adushit mezi i vinte radha të merrte edhe tresha…
KALIN, PO NUK E KAPE NGA FRERI, MBAJE NGA PATKOI…
-Ia thashë babait. Të tërë të klasës do të bëhen njerëz të mëdhenj, me kapele republike, po punëtor kush do të jetë? Unë do të bëhem punëtor, baba… Isha i fundit i djemve e më quanin në shtëpi kimetliu i dytë, kimetliu i parë ishte djali i parë, vëllai i madh fare, Saliu… Dhe e mbylla me 7-vjeçaren… Babai u mërzit, por i thashë se jam gati të filloj punëtor… Për të më dekurajuar, që të bindesha se punëtor ishte zanat shumë i vështirë, babai më çoi në kaminë, tek fabrika e tullave, gërmim dheu, mbushje vagonash, punë vërtetë e vështirë dhe unë isha vetëm 14 vjeç… Babai nuk e bënte këtë për lekë, por mendonte se do të tërhiqesha, por unë nuk u dorëzova, se isha klasë punëtore unë… Edhe punova shumë, edhe më paguan mirë… Rrogën, siç e merrja, ia dorëzoja babait… Pas një viti në fabrikën e tullave, 15 vjeç më çuan tek Qendra e llaçit, që të më acaronte gëlqerja, të më digjte, ku durova 2 vjet dhe prapë nuk u dorëzova… punëtor unë… Dhe unë nuk mbaja asnjë lekë nga rroga… E vetmja pije që nuk e lija dot ishte uji. 17 vjeç më çuan në këpucari… Më tha babai: “Nuk do kapele republike, merru me këpucë republike… Sepse, nëse nuk e kap dot kalin nga freri, të paktën mbaje nga patkoi…” U bëra këpucar i kategorisë së parë… Jo vetëm emri, por edhe fotografia ime doli në tabelën e nderit… Babai nuk u besonte syve… Vinte përditë dhe e shihte, se mendonte se do bëja ndonjë gabim e do të më zbrisnin nga tabela, por ku zbrisja më unë, unë nuk lëvizja nga tabela, madje, edhe kur unë shkova ushtar, fotografia qëndronte aty, sikur më priste, sikur më ruante edhe vendin, edhe nderin e punës…
NË SHTËPINË TIME NUK JU PREK AS PERËNDIA…
-Babai im ka qenë Qani Civeja, që i thoshin dhe Qani Efendiu… Në vitin 1942 babai bëri shtëpi të re me 20 dhoma… kur ia mbërritën tek ne 7 familje çifutësh, hebrenjsh nga Kosova, nga Prishtina… Nuk kishim fjetur as vetë ne, asnjë natë… Punonin hebrenjtë… E blinin metro, e shisnin me kut… Pesë lekë kuti/ Tek Jake Çifuti… Hynë tek ne dhe nuk lejoheshin të dilnin më… Babai iu thoshte: “Jo nga gjermani nuk do të vdisni, por as nga Perëndia nuk lejohet të vdisni sa të jeni në shtëpinë time. Po vdiqa unë, nuk di çfarë t’ju them”. Bënin shaka…
Babanë e njihte gjithë Berati. Njëherë postieri pruri në shtëpi një letër me këtë adresë: Qani Civeja, Qani Efendiu Berat. Vetëm kaq.
KISHIM MËSUES JO ARSHININ, POR MIGJENIN…
-Arshin Xhezon e kam pasur shok lagje, shok fëmijërie, shok klase… Kur vinte në Berat, do të më takonte patjetër… Kur vdiq, shkova dhe po e prisja tek varreza… Binte një shi i imët… Tek varri i hapur prisnin tri vajza studente, dikur nxënëse të tij: “Ne kemi pasur mësues Migjenin, “- më thanë… Qava, por edhe u krenova…
Ilir Civeja, djali i tij në Amerikë, ruan lidhjet me hebrenjtë amerikanë dhe shkon e lutet atje edhe në sinagogë…

(Nga triptiku “Rrëfej, rrëfenja, rrëfime.”)

LETËR RENEGATIT SHQIPTAR NEXHMEDIN SPAHIUT

Gjakovë, Dardani
Gjakovë, 25 maj 2017

Letër e hapur!

Tendenca serbofile e një fundërrine shqiptare, Nexhemedin Spahiut.
Ashtu miljona shqiptarë, kan ndjekur me “ngazëllim” deklaratat e tij banale për fatin e popullit tim dhe qëndrimin e tij ndaj kombit të shqiptarëve.
Tatëpjeta drejt të ligës nuk mund të vijojë pandërprerë tek raca e kësaj pjelle; sepse në një gradë të caktuar të tij surrati prej fundërrine do të asgjasonte vetveten. Prandaj thuhet gjatë shtimit të tradhtive të mëdha, të bërë stivë sa malet e larta dhe për të keqen në përputhje me to, tani s’ka se ku të vejë më keq se kaq: dita e fundit është në prag të derës së tij.

Ai tradhtoi, por duhet ta paguajë me burg e me, i cili do të merrë verdiktin nga drejtësia si një fundërrin morale, si një tradhtarë edhe politike duke pastruar jo vetëm Dardaninë por edhe gjithë shqiptarët..!
Tashmë kryetar i një sekti spiunësh kosovarë. Kjo fundërrin e pashembulltë morale e shoqërisë shqipatre. Ky njeri që mohoi atësin e kombit, gjuhës, historisë dhe kulturës. Ky njeri që abuzon me shtetin dhe gjuhën. Ky njeri i pamoral dhe pa asnjë normë shoqërore e atdhetare synon të bëjë përçarje në mes vëllezërve katolikë myslimanë dhe ndaj figurave kombëtare, gjegjësishte ndaj të madhit Skënderbe dhe përpara kamerave televizive të huaja serbe.

Përpara për iden e Serbisë së Madhe… Këtij zëri të mënxyrshëm të një korbi të zi i bëntë jehonë Serbisë, nga fushat e anës tjetër të armikut, thirrje plot urrejtje, ndërsyese dhe ziprurëse të një mjerani, spiuni e renegati nga Mitrovica, i cili me plotë urrejtje duke gënjyer në dëmë të kombit të vetë. Kjo kuazimodo (ndyrësirë e poshtër) u dëshmua edhe një herë përballë Daçiçit në TV,ën e Beligradit. Një thënie e ilirëve të lashtë: Thëngjilli, po s’të dogji, të nxin. Pavarësisht se mund të jetë e pakëndëshme për Nexhemedin Spahiun dhe zagarët e tij. Interesi kombëtar nuk bënë të bjerë viktimë e një lideri fetar apo këtij spiuni, renegati shqiptar!

Nëse kujtesa Dardane përndiqet nga fantazmat e së shkuarës, nëse populli shqiptar ruanë vetëm kujtimet e dhimbëshme të ndarjeve kombëtare, a mund të bashkohen ata rreth miteve dhe simboleve të tradhtisë që tregojnë solidaritet me Daçiçin dhe politiken e tij antishqiptare, por edhe diferencë më të thellë ndaj kombit që e lindi dhe rriti këtë bir muti? Lugat sikur të kishte lindë e ma i tmerrshëm nuk do të kishte qenë. Për fat të keq, ishte e vetmi spiunë i qartë midis tradhtisë. Tradhtia e vjetër, ajo që vite me radhë kishte turbulluar mendimin shqiptar, po shfaqej përseri në mes të Beligradit. Ishte po ajo tradhti treshe: Nexhemedin Spahiu, Serbi e Turqi, në mjegullën e së cilës vazhdonin spiunët të ngatërrojnë historinë shqiptare. Kundër kryeministrit Edi Rama, në aleancë me shkja e shkina. Me shkjaun kundër Shqipërisë Natyrale.

Ҫfarë force dhe kuptimi mund të nxjerrin shqiptarët e Dardanisë prej të tilla tradhtish e simbolesh, siç mund të na duken ne? Faktori i rënies së ndonjë shqiptari faqezi është dobësimi i karakterit të tij, por gjithnjë me një logjikë të ndjekur prej një programuesi strategjik.
Kjo fotografi është një plagë dhe njollë e madhe turpi për të gjithë shqiptarët dhe ish qeverinë e mallkuar. Duhet të jesh kafshë a idiot për të qenë indiferent para këtij realiteti të egër serb, të cilën nuk përpiqetë ta fshehë dhe të veshë petkun e propagandës për fundamentalizem islamik. E vërteta për t’ia çjerrë maskën këtij zagari plak, këtij fundamentalisti islam. Farën e tij s’duhet lë të lëshojë rrënjë as në ëndërr. Nëse nuk zbulohen rrënjët dhe degët e tij prej spiuni turko-serb, të cilat duhet shkulur me forcë… Pikrisht ky është që vretë lirinë e tonë për çdo ditë. Ne duhet të shndërrohemi në kundërshtarë të tmerrshëm si një lumë i trazuar që rrëmben lisa e gurë, dhe duhet ta zgjojmë brenda vetes forcën revulocionare patriotike për te mirën e kombit dhe të shtetit që mos ta harronë kollaj, ky këlysh serbi.

Thelbin e çoroditjes e jepte dyshimi nëse ajo Serbi apo ajo Turqi, prej të cilës ky farë zagari shqiptar nuk ishte shkëputur nga testamenti vjeter. Ka disa vite që Spahiu saboton çështjen kombëtare, agjenturara e Udbës e mori vesh se në të bëhej fjalë për Nexhemedin Spahiun dhe kombin shqiptar. Krerët e Udbës, në veprimtarinë e tyre kundër Dardanisë, shpejt e shpejt urdhëruan agjentin e tyre të dyfishtë Nexhemedin Spahiun që të udhëtonte për në Beligrad, me qëllim që t’i dilnin përpara për ta ndaluar Bashkimin Kombëtar!
Rimohuesit dhe çmitizuesit, që s’mungonin kurrë në kësi rastesh, janë si në fest. Po aq i pa lodhur për tradhti të hapur. Kur këmbëngulej se pas një pranie shumëshekullore turko-serbe, shqiptarët sipas këtij zagari e spiuni, shqiptarët gati-gati s’kanë të drejtë e moralë të bashkoheshin shqiptarët e katër vilajeteve.

Në vitin 2017, një rimohues kosovali, shok i Halil Matoshit, një kryespiun kosovali, njëfarë Nexhemedin Spahiu, në TV-in serb në Beligrad, pas nervozizmit të hapur kundër Shqipërisë Natyrale dhe kundër kryeministrit Edi Rama, e tha shprehimisht mendimin se pas një bashkëjetese aq të gjatë, shqiptarët e Kosovës nuk mund të bashkohen dhe nuk mund t’ia kthenin krahët Beligradit. Përgjithësisht, rimohuesit bashkoheshin te një thelb, dhe thelbi, diku i hapur, diku më i fshehur, kishte të bënte me asimilimin e shqiptarëve në turqë e sllavë. Me fjalë të tjera, ky ishte një popull ose, më saktë, një nën popull, që veç pas sundimit (turpërimit) vendoste lidhje të reja me shkja e turqë, prej të cilëve Nexhmedini nuk ndahej më dotë. Shkurt, një Nexhemedin, një kuislingë i lindur për tradhti e robëri.

Dardania është në rrezik nga bashtua i Mitrovicës, Nexhemedin Spahiu. Ai ka urdhëruar djajtë e zi turqë e serbë kundër nesh. Kjo kuptohet: thjesht për motive antikombëtare. Siq kam shkruar edhe herë tjera për këtë kuisling, fatkeqësi e kombit tonë dhe Dardanisë së gjorë, që i ka rënë duart e një njeriut të përbindshëm, tradhtar, tinëzar, spiun, gjak prishur, që e do Shqipërinë e Dardanin nën serbi e turqi. Ne intelektualët gjakovarë ia dimë të gjitha sa i vlen lëkura e këtij qeni, prandaj kërkojmë që të dëbohet nga shteti ynë drejtë Beligradit dhe t’i hiqet e drejta si ligjerues në fakultetin teoligjik në Prishtinë. Por kam besim se këtij batakçiu, këtij qenefi, bashkë me djajtë e tij të zi, shpejtë ka për t’i dalë boja.

KRIZA POLITIKE DHE ZHVESHJA NGA NACIONALIZMI SHQIPTAR

Shqiptarët, po jetojnë në një kohë të çuditëshme!
Perëndimi mund ta njohë historinë shqiptare, ndonëse jo rrallë herë vetëm nga propaganda e spiunëve e tradhtarëve. Kur përseriten ose përçudnohen përvojat e politikanëve e deputetëve shqiptar dhe situatat e ngajshme historike, është e pashmangëshme të mos u referohesh analsitëve e komentuesve me dy fytyra mbi ngjarjet historike e fetare të PDK,së, LDK,së dhe NISMËS.
Në njërën anë ulërijnë me gjithë forcë kundra kësaj politike të flliqur, ndërsa në anën tjetër aderojnë në këto parti. Nuk është e tepërt t’Ju përkujtojmë disa të dhëna thelbësore, që e bëjnë çështjen shqiptare çështje më tragjike kombëtare në Ballkan, Evropë dhe në Afrikë.

Si kemi mbërritur deri në gjendjen e sotme? Kriza, siç e kemi treguar, u formua nëpër dy rrugëve kryesore. E para, ishte mobilizimi i krimit politikë dhe kjo është mënyra që ka çuar në formimin e një numri të madhë politikanësh të korruptuar. Rruga e dytë kishte të bënte në thelb me procesin e përfshirjës analfabetëve në politik. Sigurisht që ky është një ndër kriteret kryesore që përjashtoj shtetin etnikisht homogjen shqiptar dhe flamurin kombëtar nga skena ndërkombëtare.

Këtu dëshiroj të shpreh gjykimin: që shteti dhe kombi i ditëve tona po pësojnë gërryerje të mëdha, për të mos thënë shpërbërjen, për shkak se tipari i tij plural, gjuhësor, kulturor e historik apo polietnik po minohet nga proceset e zgjerimit dhe “modernizimit” të shtetit dhe nga problemet e krijuara prej proceseve sllave, rome, turke e dreqi e i biri… një shtet i krijuar prej aborigjenësh e tribushë afrikane. Si një stuhi kërcnuese, këto minoritete mbanin gjthmon një qëndrim anti-shqiptarë. Kjo shpifje me tendenca antikombëtare ka gati 20 vjet që trumbetohet jo vetëm nga Hashimi e Isa e ca biçimë të tjerë që hiqen si hoxhallarë, historian e atdhetar. Antikombtarizmi i tyre e kësaj kompanie, pasardhësit e kolaboracionistëve të zajednicës e Erdoanit vijojnë t’i bien borisë së tyre antishqiptare. Kjo dukuri është tragjike.

Shteti ynë kombëtar është i sulmuar nga krizat e brendëshme korruptive e fetare, si gjithashtu është kërcnuar edhe nga forcat e jashtme sllavo-turke. Roli i tij si aktori parësor ekonomik, politik dhe kulturor në arenën ndërkombëtare është vënë në dyshim. Megjithëse kjo çështje u cek në kreun e parë, ajo ka nevojë të përballohet më plotësisht, veçanarisht nën dritën e zhvillimeve të kohëve të fundit në Ballkanë, e sodomos në Dardani, Maqedoni e Greqi.

Duket sikur shteti ynë kombëtar është i parigjenerueshëm dhe indentiteti kombëtar, megjithëse të rimodeluara në menyrë periodike, ka për t’u zhdukur! Në këto rrethana, a mund ta mendojmë seriozisht idenë e një shteti ku rigjenerohet dhe vullnetarisht ti dërzohet pushtetin një organizimi më të mirë, që do ta zëvendësonte kombin dhe shtetin kombëtar si objektin e besnikrisë dhe pasionit për shumicën e shqiptarëve? Veçoritë morale dhe intelektuale, tërësia e të cilave shpreh shpirtin e një populli, përfaqësojnë në vetvete sintezën e gjithë të shuarës së tij, trashigiminë e të parëve dhe arsyet që e shtyjnë atë të sillet në këtë apo atë menyrë. A nuk u bien të gjithëve në sy dallimet psikike që ekzistojnë midis tyre dhe a nuk lexohen këto dallime në faqe të historive të tyre?

Vlerësimi i kësaj çështje është diçka urgjente. Fakti se në shtetet ku jetojnë shqiptarët duhenë të zhvishen prej pushtuesve të tyre. Kurse shqiptarët nën pushtimin e tyre duken po aq të painteresuar për të rimarrë po ato pushtete pas dimrit të madh maqedonë dhe atij serbë, e kanë rritur ndjesinë e paradoksit, ndërë shqiptarët paradoksë, sikurse që i kanë bërë ngjarjet më tragjike në Dardani dhe në vetë Maqedonin, mu në pragun e Bashkimit Evropian.
Ky shkrim shërben si një lexim i domosdoshëm për çdo shqiptar dhe profesionistët e fushave të sociologjisë, politikës dhe maradhënieve me shtetetë përreth.

BUJKU I KARBUNARËS DHE KRYEBASHKIAKU I ROMËS
ose Xhevahir Shehu dhe Francesco Rutelli

Jemi në vitin 1997. Një grup emigrantësh shqiptarë nga Karbunara e Lushnjes, vendosur në Itali që nga viti 1992, banonin në Romë, ku merreshin me punë të ndryshme, si: ndërtim, bojatisje, bujqësi, etj. Këta e kishin rregull, pjesë të regjimit ditor që, pas punës, në mbrëmje të mblidheshin në një birrari…

Tek tavolina shqiptare afrohet një italian:
-Mund të ulem?
-Urdhëroni!- e ftuan.-Uluni. Çfarë do merrni?
-Daleni! – iu thotë i porsauluri. -Porosis unë edhe për ju.
-Jo! – thanë me ton të prerë. – Ti drejton Romën, por tavolinën shqiptare, këtu, e drejtojmë ne.
Ishte kryebashkiaku i Romës, Francesco Rutelli (1993-2001).

Qëndroi një copë herë me shqiptarët dhe iu tha se i duhej një punëtor për disa punime e pastrime barërash në kopshtin e shtëpisë së tij. I thanë se ata ishin të zënë, kishin punë, por do t’i dërgonin një punëtor tjetër.
Dhe i dhanë emrin: Xhevahir Shehu.
Para se të largohej nga lokali Francesco Tutelli shkon tek kamerieri për të paguar tavolinën, por kamerieri e refuzon, duke i thënë:

-Jo. Ti nuk e kupton mentalitetin e tyre. Po u ule në tavolinë, ata nuk të lënë të paguash. Edhe shok i tyre të jesh. I ardhuri apo i vajturi tek ata nuk paguan. Po qe se pranoj liretat e tua, ata nuk më shkelin më në lokal. Por nuk dua të më ikin. I japin gjallëri lokalit, rrezatojnë energji…

Xhevahir Shehu punoi gjithë ditën dhe, kur erdhi pasdite vonë Rutelli, nuk po u besonte syve me sasinë dhe cilësinë e punës, punimet, sistemimet, tre thasë me barishte…
-Më ka ngelur dhe pak punë për nesër,- i thotë Xhevahiri.
-Bravo! – i thotë Rutelli, – por do ta jap pagesën që sot dhe i jep një milion e 200 mijë lireta(!)
-Jo! – thotë Xhevahiri.- Janë shumë, janë sa për një javë pune. Mua haka më bën vetëm 200 mijë.
Këmbëngul Rutelli. Këmbëngul dhe shqiptari nga Karbunara, duke i thënë kryebashkiakut të Romës se ai besonte në Perëndi, në Zot dhe Perëndia thotë që të paguash hakun dhe të marrësh po hakun!…
-Merri! – e urdhëron Rutelli e mos më jep mësime për Perëndinë!…

Kaluan disa kohë dhe pas nja dy javësh Rutelli shkon përsëri në birrarinë ku mblidheshin shqiptarët ku kërkon prapë atë punëtor, Xhevahirin…
-E kemi sëmurë, – thanë, është keq!
-Ku është?
E çuan tek Xhevahiri Rutellin. E mori Xhevon, e çoi në spitalin më të mirë, duke iu thënë mjekëve se të gjitha shpenzimet për diagnostikimet, ekzaminimet, mjekimet ishtin të tijat.

Mjerisht, Xhevahiri u diagnostikua me sëmundje të rëndë, të avancuar, të pashërueshme…

Po kush ishte Xhevahir Shehu?

Ishte punëtor i klasit të parë Xhevahiri, që banonte në një barakë ndanë rruge. Një herë vërshon tek baraka e tij policia. Kontroll. Xhevahiri po i mbante duart mbledhur sikur donte t’i fshihte gishtrinjtë e tij me nyje si gdhënj, i mbante duart mbledhur sikur të fshihte diçka.
-Hapi duart! – urdhëroi polici.

Dhe policët shtangën!
Para syve të tyre u shfaqën, befas, një grusht me kallo, si një grusht lajthish. Policia u zmbraps kur pa ato kallo!

Dhe i dhanë një copë letër, i dhanë një shkkresë, që kushdo që do t’i vinte për kontroll a do ta shqetësonte, Xhevahir Shehu nga Karbunara t’ua tregonte si kartabiankë…

-Sipas Bardhyl Myftiut. Xhevahir Shehu ishte kushëriri i parë i të shoqes së Bardhylit.-

/Në foto: Francesco Rutelli dhe Bardhyl Myftiu./

(Nga triptiku “Rrëfej, rrëfenja, rrëfime.”) Nga Simon Vrusho.